سپهر چشم من خسته حال بـارانیـست            به دور خیمه علمدار در نگـهـبانیـست

شبی دگر ز سحر مانده، جمعمان جمع است            فضا صمیمی و این شام؛ شام پایانیست

فضای سینه ام آکنده است از غم دوست            ز فرطِ عشق برادر به دل دگر جا نیست

یکی کـفـن به تن و دیگـری حـنا بسته            بساط عـشق مهـیّـا برای مهـمـانـیـست

هـراس و هـول گـرفـتـه دل مرا، آری            هوای دیـدۀ زینب عجیب طوفـانیـست

بـرای آنکـه نـبـیـنـد حسیـن حـال مـرا            به زیر چـادر من گریه نیز پنهـانیـست